بسم الله الرحمن الرحیم
ماجرای مستند بلتا به گردان «حبیب بن مظاهر» مربوط می‌شود. فروردین ۱۳۶۱، درحالی‌که مردم سال نو خود را در خانه‌هایشان آغاز می‌کردند، جبهه‌‌ی جنوب در تدارک عملیاتی بزرگ بود و رزمندگان ما در قدم اول باید سربازان متجاوز عراقی را از جایی که منطقه را به راحتی زیر نظر داشتند، بیرون و سپس مواضع دشمن را فتح می‌کردند، اما… یک اتفاق باعث گم شدن گردان حبیب شد.
این مسئله می‌توانست موجب اسارت یا شهادت ده‌ها تن از نیروهای ایرانی و لو رفتن عملیات و نهایتاً اشغال کل شهر شود، اما نهایتا گردان حبیب راه خود را پیدا می‌کند و عملیات با عنایت خداوند متعال و درایت حاج احمد متوسلیان، به یک پیروزی بزرگ تبدیل می‌شود.
مسئله‌ی جالب توجه این عملیات این بود که فاصله‌ای که نیروهای ایرانی باید در کمتر از یکی دو ساعت می‌پیمودند، قریب به ۱۵ کیلومتر بود.
داستان مستند بسیار عالی روایت شده است و تعلیق‌های فیلم آن‌قدر به‌جا است که مخاطب را تا انتها با خود همراه می‌کند. مستند بلتا با احمد متوسلیان همراه شده و مشکلات و درگیری‌های او را با نیروهای بسیجی تازه واردی که حتی کفش‌های مناسبی هم ندارند، ترسیم می‌کند.
این مستند هم توانسته است به خوبی جزئیات یک عملیات بزرگ را شرح دهد و هم برخلاف بسیاری از آثار مربوط به دفاع مقدس و زندگی شهدا که فاقد داستان‌اند، داستان جذاب و گیرایی دارد و حقیقت شخصیت فرماندهان بزرگ دفاع مقدس را به‌خوبی نشان می‌دهد.
سعید محسن یوسفی در ساخت «بلتا» از همان شیوه‌ای بهره برده که محمدحسین مهدویان در ساخت دو فیلم معروفش استفاده کرده است؛ منتها با این تفاوت که او صحنه‌ها را بازسازی کرده و صدای فیلم مربوط به زمان حال است. تهیه کننده‌ی فیلم، مهدی همایون‌فر بوده و کار در «موسسه روایت فتح» تولید شده است.
«بلتا» داستان دغدغه‌های حاج احمد متوسلیان درباره نیروهایی تازه‌کار، اراده‌ی او و محسن وزوایی، حسین قجه‌ای، مرتضی مسعودی، رضا چراغی و دلاورانی از ارتش برای آموزش آن‌هاست. متوسلیان درگیر وسعت عملیات و اهمیتش در بازپس‌گیری منطقه و گم شدن گردان حبیب بن مظاهر و اضطراب فرماندهان از این اتفاق است که نهایتاً با ایجاد عملیات روانی علیه نیروهای عراقی، این عملیات ختم به خیر می‌شود.
بلتا مستندی است که ارزش دیدن و انتخاب شدن داشت، اما «سینما حقیقت» آن را ندید.
این مستند برخلاف چند مستند دیگری که با اسم دفاع مقدس در سینما حقیقت امسال حضور داشتند و رویکردی ضد جنگ داشتند، فیلم شایسته‌ای بود؛ فیلمی که هم داستانی جذاب را روایت می‌کرد و هم سبک زیبایی برای بیان روایت خود انتخاب کرده بود و هم مهمتر از همه ضد جنگ نبود.
