بسم الله الرحمن الرحیم

م

الروم ۲۹: بَلِ اتَّبَعَ الَّذِينَ ظَلَمُوا أَهْوَاءَهُمْ بِغَيْرِ عِلْمٍ ۖ فَمَنْ يَهْدِي مَنْ أَضَلَّ اللهُ ۖ وَمَا لَهُمْ مِنْ نَاصِرِينَ

ل

ولی ظالمان بدون علم و آگاهی، از هوی و هوس‌های خود پیروی کردند! پس چه کسی می‌تواند آنان را که خدا گمراه کرده است هدایت کند؟! و برای آنها هیچ یاوری نخواهد بود!

ک


ا

یک پیام از آیه:

بعضی وقت‌ها تلاش بسیاری می‌کنیم برای هدایتِ برخی ولی هر چه می‌کنیم، کمتر به نتیجه می‌رسیم. واقعاً نمی‌فهمیم چرا. همه‌چیز روشن، دلایل کافی و شیوه احسن است، ولی نمی‌شود که نمی‌شود. به دلیل رابطۀ خانوادگی، کاری، دوستی، درسی و در نهایت به دلیل محبتی که به آن‌ها داریم، تلاش بسیاری می‌کنیم که به آنچه حق است هدایت شوند ولی نمی‌شود که نمی‌شود. برای ما روشن نیست، ولی برای صاحب کاملاً روشن است که چرا نباید هدایت شوند! راستش را بخواهید خدا خودش رأساً باب هدایت آن‌ها را بسته است!! اراده کرده است که این بشر دیگر هدایت نشود و گمراه بماند! شاید کمی برایمان فهم این معنا سخت باشد ولی همین است که هست! ما هم تا به امروز زور الکی می‌زدیم! کسی که قرار نیست هدایت شود را هرچه برایش زمان و فکر و انرژی بگذاریم، هبائاً منثورا می‌شود! غباری در هوا! هم کلافه می‌شویم و هم از کار هدایت خسته و ناامید! گاهی هم حتی خیالات می‌کنیم که مبادا ما را در کار هدایت ورود و صلاحیتی نیست؟!

غافلیم که خداوند کسانی را که به جای عبدِخداشدن، عبدِهوس‌شدن را انتخاب می‌کنند، به وادی گمراهی غیر قابل بازگشت می‌کشاند. خودشان این‌گونه خواسته‌اند، خدا هم اجابت‌شان کرده است. وقتی به جای عبودیت، لذتِ خوردن و پوشیدن و سوار‌شدن و همنشینی و قدرت و موقعیت و جفت‌شدن را هدف گرفته‌اند و از همۀ این‌ها هیچ استفاده‌ای به سوی عبودیتِ صاحب ندارند، اله‌شان هر چیزی شده است جز خدا. برای لذائذ از خواب می‌پرند ولی برای هزاران دعوت و دستور رب نه! برای هرچه میل می‌کنند هزینه‌ها می‌دهند ولی برای آنچه خدا فرموده هیچ! این‌ها حتی نماز و عبادات ظاهریه را هم برای حال و هوایش به جا می‌آورند! اگر به دل‌شان نچسبد به راحتی رها می‌کنند! به قول دوستی میلیون‌ها به ایتام هدیه می‌کنند اما نه به نیت عبودیت، بلکه به نیت اینکه حال دلشان خوب شود! حس نامفیدی‌شان بر طرف شود! هوای نفس‌شان را ارضا کنند! خوب، حالا این وسط ما با هزار ترفند می‌خواهیم چه کنیم؟! هدایت؟! زهی خیال باطل!