بسم الله الرحمن الرحیم
م
حج ۳۴ و ۳۵: … وَ بَشِّرِ المُخْبِتِین / الَّذِینَ إِذَا ذُکرَ اللهُ وَجِلَتْ قُلُوبُهُمْ وَالصّابِرِینَ عَلَىٰ مَا أَصَابَهُمْ وَالْمُقِیمِی الصَّلَاةِ وَمِمَّا رَزَقْنَاهُمْ ینْفِقُونَ
ل
… و بشارت ده متواضعان و تسلیم‌شوندگان را / همانها که چون نام خدا برده می‌شود، دلهایشان پر از خوف (پروردگار) می‌گردد؛ و شکیبایان در برابر مصیبتهایی که به آنان می‌رسد؛ و آنها که نماز را برپا می‌دارند، و از آنچه به آنان روزی داده‌ایم انفاق می‌کنند.
ک
ا
یک پیام از آیه:
زمین وجود آدمی اگر در برابر خالق هیچ سختی و زبری نداشت دوست داشتنی می‌شود. اگر مسیر وجودش هیچ سنگلاخی در برابر امر و ارادۀ الهی نداشت و به نرمی شن‌ریزه‌ها بود، خواستنی می‌شود. آدم خوب است مُخبِت باشد. چنان فروتن در برابر خدا و خلقِ موردِ تأیید او که هیچ سنگلاخ و دست‌اندازی نداشته باشد. هیچ… این مخبتین ویژگی‌های دوست داشتنی‌ای دارند. این‌ها هر بار که یاد خدا می‌افتند قلب‌شان به تلاطم می‌افتد و نگران تکالیف و کیفیت انجام آنها می‌شوند. همیشه در یک ترسِ دوست‌داشتنی هستند… در یک نگرانیِ پیش‌برنده… از دیگر ویژگی‌های این وجودهای کاملا نرم در برابر خدا صبر است؛ در برابر مصائب و سختی‌ها… هرچه بر سرشان می‌آید تغییر شکل می‌دهند؛ نمی‌شکنند… همواره می‌نگرند به موقعیتی که برایشان پدید آمده و وظیفه‌ای که در آن موقعیت دارند. ساده اگر بگوییم، در برابر تغییراتی که خداوند برایشان پیش می‌آورد مقاومت نمی‌کنند، سرسختی نمی‌کنند، بلکه می‌گردند دنبال تکلیف همان لحظه‌شان… و این همان معنای صبوریِ مخبتانه است… مخبت کار دیگرش برپایی نماز است… به راحتی همه چیزهای دور رو برش را رها می‌کند و می‌رسد به نماز… حتی دیگران را هم می‌برد پای سجاده… سختش نیست این کار… مخبت است دیگر… نرم و شکل گیرنده به ارادۀ الهی است… از آخرین ویژگی‌های این جماعت، راحت بخشیدن است… از آنچه خدا به دست این‌ها سپرده راحت خرج می‌کنند… بدون سختی… نرمِ نرم… بدون مقاومتِ بی‌جا… آن‌قدر راحت می‌بخشند که گویی از ابتدا برای خودشان نبوده است… انگار امانتی را پسِ صاحبش می‌دهند… با اشتیاق… با خضوع و خشوع تمام… راستش اگر این ویژگی‌ها از کسی بروز کرد، تازه می‌توان آنجا به بشارت‌های الهی امید داشت… می‌شود به دوست‌داشتنی‌شدن امید داشت… به مخبت شدن…
