بسم الله الرحمن الرحیم
م
نحل ۹۶: مَا عِنْدَکمْ ینْفَدُ ۖ وَمَا عِنْدَ اللهِ بَاقٍ ۗ وَلَنَجْزِینَّ الَّذِینَ صَبَرُوا أَجْرَهُمْ بِأَحْسَنِ مَا کانُوا یعْمَلُونَ
ل
آنچه نزد شماست فانی می‌شود؛ امّا آنچه نزد خداست باقی است؛ و به کسانی که صبر و استقامت پیشه کنند، مطابق بهترین اعمالی که انجام می‌دادند پاداش خواهیم داد.
ک
ا
یک پیام از آیه:
از خواص نگهداری چیزها پیش خودمان این است که حتماً نابود می‌شوند؛ خواه غذا باشد، پول باشد، لباس باشد، ماشین باشد، فرزند باشد، وقت باشد، علم باشد و و و… هرچه باشد وقتی پیش خودمان و برای خودمان نگه می‌داریم، محکوم به تمام‌شدن و نابودی است؛ محکوم به فناست. این «خودمان» نه فقط برای نزد شخص خودمان، که حتی نزد اطرافیان‌مان هم همین است. اگر پول را دادیم دست فرزند برای خودش، فرزند را دادیم دست آموزگار برای خودش، ماشین را دادیم دست دوست برای خودش، لباس را دادیم دست برادر برای خودش، وقت را دادیم دست استاد برای خودش، علم را دادیم دست شاگرد برای خودش و هزار مَثل دیگر، بلاشک همۀ چیزهایی که نزد خود و خودمان گذاشته‌ایم، محکوم به فنا هستند… آن پول را فرزند خرج، آن فرزند را آموزگار -با علم لاینفع- فاسد، آن ماشین را دوست تصادفی و اوراقی، آن لباس را برادر مندرس، آن وقت را استاد تلف و آن علم را شاگرد منحرف خواهد کرد. وقتی روی خود و خودمان حساب کردیم، محکوم به زوالیم… هم خودمان و هم دارایی‌هایمان… فقط در یک صورت می‌شود خودمان و مایملک‌مان را باقی نگه داریم. فقط یک صورت… باید خود و مایملک‌مان را سرمایه‌گذاری کنیم. نه در بورس و زمین و طلا، بلکه نزد خدا! آری… تا نزد خدا همه چیزمان را سرمایه‌گذاری نکنیم باقی ماندن‌مان معنا نخواهد داشت. باید بسپاریم به دست خودش، برای خودش… اگر چنین کردیم قطعاً خواهد ماند، اگر نه می‌رود مثل همۀ آن چیزهایی که تا به حال رفته‌اند… شاهد این معنا همان ماجرای پیامبر(صلی‌الله‌علیه‌وآله) است که وقتی حیوانی را قربانی کرد، تقریباً همه‌اش را در راه خدا داد و با حداقلی با خانه باز آمد؛ یکی از همسران حضرت گفت: «فقط همین برایمان ماند؟» و پیامبر با یک نگاه عمیق و مطمئن فرموند: «فقط همین برایمان نماند…»
