بسم الله الرحمن الرحیم
الحدید ۱۳-۱۴
یَوْمَ یَقُولُ الْمُنَافِقُونَ وَالْمُنَافِقَاتُ لِلَّذِینَ آمَنُوا انْظُرُونَا نَقْتَبِسْ مِنْ نُورِکُمْ قِیلَ ارْجِعُوا وَرَاءَکُمْ فَالْتَمِسُوا نُورًا فَضُرِبَ بَیْنَهُمْ بِسُورٍ لَهُ بَابٌ بَاطِنُهُ فِیهِ الرَّحْمَهُ وَظَاهِرُهُ مِنْ قِبَلِهِ الْعَذَابُ
یُنَادُونَهُمْ أَلَمْ نَکُنْ مَعَکُمْ قَالُوا بَلَى وَلَکِنَّکُمْ فَتَنْتُمْ أَنْفُسَکُمْ وَتَرَبَّصْتُمْ وَارْتَبْتُمْ وَغَرَّتْکُمُ الْأَمَانِیُّ حَتَّى جَاءَ أَمْرُ اللَّهِ وَغَرَّکُمْ بِاللَّهِ الْغَرُورُ
آن روز مردان و زنان منافق به کسانى که ایمان آورده اند مى گویند ما را مهلت دهید تا از نورتان [اندکى] برگیریم گفته مى شود بازپس برگردید و نورى درخواست کنید آنگاه میان آنها دیوارى زده مى شود که آن را دروازه اى است باطنش رحمت است و ظاهرش روى به عذاب دارد
[دو رویان] آنان را ندا درمى دهند آیا ما با شما نبودیم مى گویند چرا ولى شما خودتان را در بلا افکندید و امروز و فردا کردید و تردید آوردید و آرزوها شما را غره کرد تا فرمان خدا آمد و [شیطان] مغرورکننده شما را در باره خدا بفریفت
————–
یک پیام از آیه: مردان و زنان منافق در روز حشر، به همان‌ها که با آنها مدت زیادی را ظاهرا هم شکل و هم کیش و هم کار بودند و در دل خود آنها را حقیر می‌کردند و تحت کنترل خود می‌پنداشتند، التماس می‌کنند که مؤمنین فقط نگاهشان کنند! این‌ها روزگاری در دنیا همه در کنار هم بودند و با هم کار می‌کردند، اما تفاوت‌هایی داشتند. منافقین در میان خودی‌ها فتنه می‌کردند، امروز و فردا می‌کردند تا کارها پیش نرود، دو دلی و شک ایجاد می‌کردند تا عزم راسخ مؤمنین با این دودلی‌ها سست شود و آرزوهای دور و دراز و نقشه‌کشیدن‌های برای جایگاه‌های دنیویه بالاتر بعد از این حرکات خبیثه آنها را می‌فریفت و غره می‌کرد.
