بسم الله الرحمن الرحیم
توبه ۳۲
یُرِیدُونَ أَنْ یُطْفِئُوا نُورَ اللَّهِ بِأَفْوَاهِهِمْ وَ یَأْبَی اللَّهُ إِلَّا أَنْ یُتِمَّ نُورَهُ وَلَوْ کَرِهَ الْکافِرُونَ
آنها می‌خواهند نور خدا را با دهان خود خاموش کنند؛ ولی خدا جز این نمی‌خواهد که نور خود را کامل کند، هر چند کافران ناخشنود باشند!
————–
یک پیام از آیه:
یهود یک جور، نصارا یک جور… هر دو توحید را نشانه گرفته بودند و در تدیّن چه چیز بالاتر از این اصل؟ ریشه را نشانه گرفته بودند… می‌گفتند خدا فرزند دارد!! دهان‌ها و بلندگوهایشان هم خیلی قوی کار می‌کرد… می‌خواستند با بلندگوها و رسانه‌هایشان نور خدا را خاموش کنند… یهود عُزیر را، که از بندگان بزرگ خدا بود، نسبت فرزندیِ خدا داد و نصارا مسیح را که از انبیای اولوالعزم بود! تکنیک رسانه‌ای‌شان خیلی قوی بود… آدم‌های معمولی انتخاب نکرده بودند. هر دو بهترین‌های زمان خود را انتخاب کرده بودند؛ و بهترین‌های در نگاه مردم را… مقدس‌ترین‌ها را انتخاب کرده بودند تا مبادا کسی تردید کند و دهان مخالفی باز شود… تا مبادا به فرزند خدا بودنش تشکیک کنند… تا با بلندگوهایشان بزنند ریشۀ توحید را… اصل تدین را و اصل تعبد را. اما غافل بودند… غافل بودند که هرچه تلاش کنند، هرچه عوام، عالمان فاسد را ارباب خود قرار دهند و هرچه کار رسانه‌ایِ قوی کنند، نور خدا خاموش نخواهد شد… خدا نخواهد گذاشت. اصلا خدا به کمتر از اتمام نورش رضایت نخواهد داد! یعنی تا همه جا را نورش پر نکند، تا به همه جا نورش تمام و کمال نرسد، راضی نخواهد شد… مهم هم نیست که چقدر کافران از این قصۀ غم‌انگیزِ تاریخی‌شان اکراه داشته باشند… اصلا اکراه آنها مهم نیست، مهم این است که ارادۀ خدا به اتمام نورش تعلق دارد…
خبر، خبرِ خوشحال کننده‌ای بود برای مؤمنین. برای رسانه‌ای‌هایِ مؤمن… باورشان نمی‌شد در این جنگ نابرابر کاری از پیش ببرند… می‌پنداشتند هجمه و حجم بلندگوها تمام زحماتشان را به باد خواهد داد… هرچه تلاش می‌کردند، تلاش دشمنانِ توحید چندین و چند برابر می‌شد! کفار دریای سرمایه را پای حجمه‌هایشان می‌ریختند و مؤمنین در این جنگ نابرابر فاتحۀ خود را خوانده می‌دیدند! اما… آیه را که شنیدند، دل‌شان آرام شد… مطمئن شد… دشمنان هرچه می‌خواهند بگویند، کار کنند، رسانه‌داری کنند، مدیریت و برنامه‌ریزی کنند، اراده الهی بر چیز دیگری است… و تلاش رسانه‌ایِ در راستای ارادۀ الهی مؤمنین، منتهی به نتیجه خواهد شد… و اینگونه شد که امید و تلاش‌شان مضاعف شد… جنگیدن در جنگ بُرده، شور و شوق دیگری دارد… که: «یَأْبَی اللَّهُ إِلَّا أَنْ یُتِمَّ نُورَهُ»…
