بسم الله الرحمن الرحیم
م
هود ۷۴: فَلَمَّا ذَهَبَ عَنْ إِبْرَاهِیمَ الرَّوْعُ وَجَاءَتْهُ الْبُشْرَیٰ یجَادِلُنَا فِی قَوْمِ لُوطٍ
ل
هنگامی که ترس ابراهیم فرو نشست، و بشارت به او رسید، درباره قوم لوط با ما مجادله می‌کرد…
ک
ا
یک پیام از آیه:
گاهی انسان مهربان‌تر از خدا می‌شود! بالاخره دایرۀ علم و حکمت انسان، در هر مرتبه‌ای هم که باشد، محدودتر از علم و حکمت حضرت حق است. گاهی ممکن است خداوند به نابودی کسی یا قومی امر کند ولی کسی در حد یک نبی اولوالعزم، بر سر تلاش بیشتر برای هدایت و نجات آن‌ها چانه‌زنی کند. بالاخره ابراهیم(علیه‌السّلام) است و حلم و دلسوزی‌اش… اصلاً اگر این‌ها را نداشت که ابراهیم(ع) نمی‌شد و در امر هدایت خستگیِ زودرس او را به نفرین‌کردن وامی‌داشت. خداوند با علم مطلق و بی‌نقص‌اش و با حکمت لایتناهی‌اش حکم به نابودی قوم لوط می‌دهد. ملائکۀ عذاب در مسیرشان برای ارائۀ بشارت الهی و گزارشِ کار، خدمت حضرت ابراهیم(علیه‌السّلام) شرف‌یاب می‌شوند. آن‌ها زمانی که با چانه‌زنی ایشان برای تأخیرِ عذاب قوم لوط روبه‌رو می‌شوند، از ایشان می‌خواهند که از این موضوع بگذرد، چراکه امری محتوم است… ابراهیم(علیه‌السّلام) که متوجه می‌شود دیگر مهلت کارِ بیشتر و شفاعت گذشته و این قوم از وادی عفو و رحمت به وادی نکال و نقمة وارد شده است، پس چانه‌زنی را رها می‌کند. ماجرای حلم و دلسوزی قهرمان توحید، جناب ابراهیم(علیه‌السّلام)، در مراتب و منازل بسیار بسیار پایین‌تر و متدانی‌ترش گاهی برای ما اتفاق می‌افتد. در آن ماجرا قهرمان توحید چنان ذوب در وجه‌الله است که وقتی از حتمی‌بودن ارادۀ الهی مطلع می‌شود، مطیع محض می‌شود و هیچ چانه‌ای نمی‌زند اما ما در ماجراهای پیرامون‌مان، با اینکه حکم الهی کاملا روشن است و می‌دانیم که باید چه کنیم، بازهم می‌ایستیم به چانه‌زنی!! دلسوزی می‌کنیم اما بر خلاف ارادۀ الهی! اگر کمی مریض دل هم باشیم، برای مقابله با امر الهی و بهادادن به محبتِ کورمان کمپین راه می‌اندازیم! صفحۀ حمایتی می‌سازیم و شروع می‌کنیم به ضجّه و مویه… می‌دانیم که حکم الهی چیست اما شروع می‌کنیم به تحریک عواطف! از هر رسانه‌ای بتوانیم استفاده می‌کنیم تا احساسات خودمان و دیگران را علیه امر الهی بشورانیم. هزاران مطلب را به میدان می‌آوریم تا از اجرای امر الهی جلوگیری کنیم! مهربان‌تر از مادر می‌شویم!! به نظر می‌رسد قهرمان توحید که نیستیم هیچ، حتی موحد هم نیستیم… اگر دلسوزی جناب ابراهیم(علیه‌السّلام) به نیت هدایت بود مهربانی ما جز به سوی ضلالت نیست… شاید به سوی درَکِ اَسفل…
