بسم الله الرحمن الرحیم
آل عمران ۹۲
لَنْ تَنَالُوا الْبِرّ حَتَّی تُنْفِقُوا مِمَّا تُحِبُّونَ وَمَا تُنْفِقُوا مِنْ شَیءٍ فَإِنَّ اللَّهَ بِهِ عَلِیمٌ
هرگز به [حقیقت] نیکی [به طور کامل] نمی‌رسید تا از آنچه دوست دارید انفاق کنید؛ و آنچه از هر چیزی انفاق می‌کنید [خوب یا بد، کم یا زیاد، به اخلاص یا ریا] یقیناً خدا به آن داناست.
————–
یک پیام از آیه: دشت‌های وسیع را بَرّ می‌گویند. بِرّ هم همان وسعت خیر است. با بخشش‌های جزئی، کوچک و راحت نمی‌شود به حقیقت و وسعت خیر رسید. اصلاً و اساساً بخششی که ساده رقم می‌خورد، سخت نیست و درگیرمان نمی‌کند، اگرچه بالاخره خیری است برای خودش ولی خیر آنچنانی هم نیست، بِرّ نیست!
برای هرکس این بخششِ منتهی به بِرّ ابعاد خاصی دارد. گاهی کسی اگر همۀ اموال زندگی‌اش را انفاق کند برایش مقام بِرّ رقم می‌خورد، گاهی اگر کسی فرزندش را، گاهی اگر کسی شغلش را، گاهی اگر کسی عمرش را، گاهی اگر کسی معشوق شرعاً دست نیافتنی‌اش را و گاهی اگر کسی همه‌اش را… اصلا وقتی به بِرّ می‌رسیم که کاملا درگیرش شویم، با خودمان درگیر شویم، در یک دوراهی سخت و نفس‌گیر! ببخشم؟ نبخشم؟ زیاد نیست؟ زین پس چه می‌شود؟ خیلی دوستش دارم! اگر این را بدهم شاید زندگی‌ام بهم بریزد و… اصلاً بِرّ زمانی می‌آید که آنچه را محبوب‌مان است از دلمان بکَنیم و بدهیم برای حبیب… یا حبیب من لا حبیب له… سخت است… خیلی سخت است… تازه می‌فهمیم اَبراری که قرآن می‌گوید، استاد دل‌کَندن‌اند برای دلدار. می‌گذرند از آنچه گذشتن از آن برایشان سخت است…
