بسم الله الرحمن الرحیم
المائده ۱۰۴
وَإِذَا قِیلَ لَهُمْ تَعَالَوْا إِلَیٰ مَا أَنزَلَ اللَّهُ وَإِلَی الرَّسُولِ قَالُوا حَسْبُنَا مَا وَجَدْنَا عَلَیهِ آبَاءَنَا أَوَلَوْ کانَ آبَاؤُهُمْ لَا یعْلَمُونَ شَیئًا وَلَا یهْتَدُونَ
و هنگامی که به آنان گویند: به سوی آنچه خدا نازل کرده و به سوی پیامبر آیید، گویند: روش و آیینی که پدرانمان را بر آن یافته ایم، ما را بس است. آیا هر چند پدرانشان چیزی نمی‌دانستند و هدایت نیافته باشند باز هم این تقلید جاهلانه و ناروا را بر خود می پسندند؟!
————–
یک پیام از آیه: بسیاری از کارهای امروز ما در بسیاری از زمینه‌ها، تحت تأثیر و در پیروی از پدران و سنت‌های غلطِ خودآورده و بی‌اساس آنان است. از ابتدایی‌ترین و فطری‌ترین موضوعات گرفته تا پیچیده‌ترین‌های آنان. از خورد و خوراک و پوشاک گرفته تا ازدواج و اشتغال و صلۀ رحم و مدل اجرای آداب دینی و چه و چه و چه…
اینکه بر سر سفرۀ خود یا دیگران چه باید کرد، چگونه باید خورد و چگونه نباید خورد و…
اینکه برای کجا چگونه، چه رنگی و چه طور باید پوشید…
اینکه پسران و دختران چگونه، در چه شرایطی، در چه سنّی، بعد از گذراندن چه مراحلی، با چه ملاک‌هایی و با چه خُلقیات و امکاناتی باید ازدواج کنند…
اینکه چه شغلی، با چه شأن اجتماعی‌ای(!)، با چه درآمدی و در چه شرایطی باید انتخاب کرد و چه را باید انتخاب نکرد…
و نهایتاً اینکه در عرصه رسانه، چه تولیداتی، با چه محتویاتی، در چه قالب‌هایی، همراه با چه تکنیک‌هایی، به انضمام چه موسیقی‌هایی و با چه مؤلفه‌های دیگری باید تولید و عرضه بشود یا نشود…
این‌ها همه و همه بیش از آنکه در پیروی از خدا و پیامبرش باشد که به تعالی و عُلوّ ما بیانجامد، در پیروی از پدران و گذشتگان ماست که سنتی برای این‌ها نهاده‌اند… و همه دارند بدون پاسخ به این پرسش که «آیا آنچه آن‌ها کرده‌اند، عالمانه (به علم نافع) و هدایت‌گرانه (به سمت تعالی) بوده است؟» آن مسیر خودآورده را پیروی می‌کنند.
غافل از اینکه ما باید پاسخگوی خدایمان باشیم نه پدرانمان و سنت‌های خودآورده آنان…
